Ja ja, na in drie achtereenvolgende studiejaren workshops over webloggen te hebben gegeven, zou het maken van een eigen weblog mij misschien makkelijk af moeten gaan. Nou ja, je ziet het, het weblog is er. En ik weet hoe je een filmpje in een bericht kunt plaatsen. Of hoe je je twitterberichten op je weblog kunt plaatsen. Maar het creatieve proces waar het eigenlijk om draait, dat valt me eigenlijk nog vies tegen. Alleen maar filmpjes plaatsen is natuurlijk niet de bedoeling.
Je merkt het niet, maar dit is de zoveelste versie van dit bericht. Ik blijf maar schrijven, schrappen, schrijven en nog eens schrappen en dit bericht lijkt dan ook in niets meer op de tekst waarmee ik ooit, het lijkt alweer zo lang geleden, begon. En dan heb ik nog het geluk dat ik hier tijd voor krijg. Dat geluk hadden die eerstejaars studenten Personeel en Arbeid niet toen ik ze die workshop gaf. Na het spelen met kleurtjes, lettertjes, plaatjes en filmpjes moesten ze hun weblog in gaan zetten om "professioneel" op het nieuws te reageren. Dat deed de een beter dan de ander. Ik zag veel knip-en-plakwerk met daaronder het kopje Mijn mening met daar weer onder een kort commentaar in niet altijd perfect Nederlands. Ach, eerstejaars. In zo’n korte tijd komt een talent niet tot volle bloei, en dat was ook de mening van een docent die vond dat de weblogs eigenlijk voor de hele duur van de studie onderhouden zouden moeten worden zodat hun voortgang in dakboekvorm te volgen zou zijn. Een mooie gedachte. Ik ben er in elk geval van overtuigd dat weblogs een mooi middel kunnen zijn om studenten te laten nadenken over hun vakgebied, ongeacht hun opleiding. En laten de meesten dan geen schrijftalent hebben, dan nog leren ze zich een mening te vormen en die te uiten. Dat kan toch zomaar eens van pas komen, niet waar?
Studenten met talent waren er onder “mijn cursisten” overigens wel degelijk. Niet veel, maar dat is niet erg. Ik heb in elk geval mogen genieten van een aantal mooie opiniestukjes, met de nodige spitsvondigheden, humor en provocaties. Ach, hadden ze de hoofden maar bij elkaar gestoken en samen een mooi groepsblog gemaakt, wie weet waar het toe had kunnen leiden. In elk geval iets moois om over te twitteren en om op hun LinkedIn pagina's te zetten. Maar helaas zijn ook zij er mee gestopt zodra het mocht, na 8 weken. Ach, misschien doe ik dat straks zelf ook wel, na het 16e Ding. Of ik plaats alleen nog maar filmpjes. Lekker makkelijk.
.
De door jou beschreven ervaring met het schrijven van een artikel herken ik helemaal! Eindeloos schrijven, schaven, schrappen, schrijven... Het is een moeizaam proces, maar het heeft bij jou nu tot een mooi resultaat geleid. Het was een plezier om te lezen, Olaf!
BeantwoordenVerwijderen