Kurzweil 3000: this lacked ease

Kurzweil werkt niet op de iPad. Het is sowieso geen app. Dat meld ik vooraf maar even, voor wat het waard is. Je weet immers maar nooit in deze tijd, met alle hooggespannen verwachtingen rondom deze nieuwe heilige koe. Ik ga het nu dus verder niet over de iPad hebben. Wie ondanks deze mededeling toch nog geïnteresseerd is in wat ik te vertellen heb, nodig ik van harte uit om vooral verder te lezen. En wie het al in z'n RSS-reader heeft gelezen omdat ik te vroeg op publiceren klikte: ik heb nog wat dingen veranderd.  

Kurzweil 3000 is een computerprogramma dat mensen met dyslexie helpt bij het lezen, begrijpen en schrijven van teksten. Het programma wordt veel gebruikt in het onderwijs, ook binnen Fontys, en wordt door velen beschouwd als het standaard programma in zijn soort. Sinds een  jaar of wat begeleid ik studenten bij het gebruik van Kurzweil. Eerst in de oude netwerkversie, tegenwoordig met het programma op usb-stick. Van die stick bestaan twee versies, de pro-versie met scanfunctie en Pdf-ondersteuning, en de leerstation-versie zonder deze functies, zeg maar Kurzweil "light".

Beer

Onze onvolprezen vindmachine Biep.nu zit vol met verrassingen. Bij het zoeken op de Engelse benaming voor een vorm van hoger cultuurgoed stuitte ik ooit op dít. Let op het aantal pagina's en de trefwoorden.

  

Laat ik het toch ook eens over eBooks hebben

Toegegeven, ik ben geen liefhebber van de huidige drang naar digitalisering van bibliotheekcollecties. Nou ja, de oude boeken en kranten van de Koninklijke Bibliotheek zijn natuurlijk prima, redden wat er te redden valt voordat de papiervisjes er korte metten mee maken. Maar in het HBO? Een functionele digitale aanvulling op de fysieke collectie, da's prima, maar digitalisering als doel op zich, da's de waan van de dag. Leuk hoor, al die databanken met hun miljoenen artikelen, maar zolang de inhoud daarvan te weinig aansluit bij de informatiebehoefte van de gebruiker, de beschikbaarheid van die artikelen afhangt van de grillen van de leverancier en het gros ervan bovendien gesteld is in een taal die door studenten in toenemende mate als onbekend wordt beschouwd (jazeker, ik heb het écht over het Engels), is de zin ervan toch wel erg relatief. Och ja, het scheelt vierkante meters natuurlijk, dat vinden sommige lieden belangrijker dan kwaliteit. Maar laat ik het niet weer over toiletten hebben.

Een gegeven paard

"Goed zo ventje". Dat waren de onsterfelijke woorden die mijn zoon van (toen nog) drie mij voor de voeten wierp toen ik een bepaalde handeling op de van mijn werkgever geleende iPad  tot een goed einde had gebracht. De wijsneus wist zelf allang hoe het moest, hij had immers de werking van 's moeders iPhone al onder de knie voordat hij zindelijk was. Waarmee hij overigens keurig op tijd was. En zo'n iPad is weinig meer dan een groot uitgevallen iPhone zonder belfunctie.

En nu zijn we dan een jaar verder en schrijf ik voor het eerst een blogbericht op mijn eigen iPad. Jazeker, ook ik heb dankzij mijn werkgever nu zo'n apparaat. Niet als leen maar als krijg. Ben ik blij mee hoor, laat daarover vooral geen twijfel bestaan. Dat geldt ook voor jullie, collega's, die denken dat "hij vast wel weer iets te zeiken zal hebben". Nee, echt waar, ik ben er echt heel erg blij mee! Kijk, dat was zowaar een uitroepteken. Dan moet ik het wel echt menen, toch?

1 april: Google Quest

Wat een schitterend idee, Google Maps voor die ouwe Nintendo NES-spelcomputer. Met kaarten als in een roleplaying game uit de jaren '80 en het Streetviewmannetje in de vorm van een viking, mét zwaard. Ach, Google Zoektocht (Quest) is een grap en volslagen nutteloos, maar een beetje nostalgie op zijn tijd is ook niet verkeerd. Toch?


Google Maps, óók voor schitterende borduurpatronen.



Onze held, klaar voor een nieuwe plundertocht.

Zo zag je de Tilburgse Voltstraat vast nog nooit.