"Goed zo ventje". Dat waren de onsterfelijke woorden die mijn zoon van (toen nog) drie mij voor de voeten wierp toen ik een bepaalde handeling op de van mijn werkgever geleende iPad tot een goed einde had gebracht. De wijsneus wist zelf allang hoe het moest, hij had immers de werking van 's moeders iPhone al onder de knie voordat hij zindelijk was. Waarmee hij overigens keurig op tijd was. En zo'n iPad is weinig meer dan een groot uitgevallen iPhone zonder belfunctie.
En nu zijn we dan een jaar verder en schrijf ik voor het eerst een blogbericht op mijn eigen iPad. Jazeker, ook ik heb dankzij mijn werkgever nu zo'n apparaat. Niet als leen maar als krijg. Ben ik blij mee hoor, laat daarover vooral geen twijfel bestaan. Dat geldt ook voor jullie, collega's, die denken dat "hij vast wel weer iets te zeiken zal hebben". Nee, echt waar, ik ben er echt heel erg blij mee! Kijk, dat was zowaar een uitroepteken. Dan moet ik het wel echt menen, toch?
Uiteraard heb ik wel degelijk wat te zeiken, maar dat komt later wel. Eerst een welgemeende loftrompet.
Want zo'n iPad is leuk. Veel leuker dan ik dacht. Het ding is klein, licht en handzaam, start snel op, heeft een perfect werkend touchscreen (in- en uitzoomen wordt een waar genot!), er is veel gratis en goedkope software beschikbaar in de vorm van apps, en ook als e-bookreader of mediaspeler is het apparaat zeer geschikt. Reuzehandig om in een reclameblok snel even op te zoeken of die ene vent in die film ook de concierge speelt in Scrubs (ja hoor, het was 'm, en die lerares zit trouwens in 30 Rock). En dan zwijg ik nog maar over Angry Birds en al die andere verslavende spelletjes. Met een IPad verveel je je werkelijjk nooit. Tenzij zoonlief van inmiddels vier 'm inpikt, want Angry Birds op een iPad is natuurlijk veel mooier dan op de iPhone. Maar niet persé mooier dan op de Samsung Galaxy Tab van zijn moeder.
Genoeg lof, tijd voor het gezeik. Allereerst zet ik er grote vraagtekens bij dat de iPad onze hogeschool steeds meer in zijn greep krijgt, en zeker hoe dat allemaal begonnen is, met een hoop holle kretologie met ''iPad'' als centraal toverwoord. Een toverwoord waarvan de bijklank steeds belachelijker werd. Kijk, dat onderzocht werd wat mobiele apparaten in het onderwijs kunnen betekenen, prima. Maar dat vooraf werd bepaald dat het alleen de iPad moest en zou worden, zonder dat er gekeken werd naar de alternatieven en zonder te luisteren naar de experts die toen al konden vertellen wat de nadelen van de iPad waren, dat was niet slim. De beloofde revolutie in het onderwijs zal de iPad heus niet worden, ook al willen sommige mensen dat nog zo graag. Daarvoor zijn de gebruiksmogelijkheden te beperkt en de concurrentie te groot. De iPad is een handig verlengstuk van een echte computer maar kan deze niet vervangen. Net zomin dat de iPad een alternatief biedt voor een fysieke mediatheek, of voor een notitieblok tijdens een vergadering. Als je voorzitter bent van een fietsclub kun je alle wielrenners ook wel een auto geven en zeggen dat dat een stuk efficiënter is. Is nog waar ook. En misschien maakt dat weggeven van auto's je als bestuurder wel even heel populair.
Nou ja, daar kan de iPad allemaal niks aan doen natuurlijk.
Met producent Apple heb ik echter een appeltje te schillen. De meest kwalijke kant van de iPad zelf heet iTunes, een programma waaraan je niet ontkomt als je bestanden op je tablet wilt zetten. Helaas, iTunes is werkelijk het meest gebruiksonvriendelijke stuk software dat ik ooit heb moeten gebruiken en lijkt vooral te zijn gemaakt om gebruikers tot wanhoop en razernij te brengen. ITunes, het is een vloek, een scheldwoord. "Wat ben je toch een iTunes",binnen een paar jaar weet iedereen wat het betekent; "wat ben je toch een egocentrische, egoïstische en onaangepaste zak en waar is je handleiding".
Over de kwaliteiten van iTunes als mediaspeler laat ik me niet uit. Ik gebruik het niet, klaar. Voor producent Apple is iTunes in de eerste plaats een etalage om de klant te verleiden tot de aankoop van muziek, films en boeken. Dat je aan het programma niet ontkomt als je je eigen media wilt overzetten is nog niet zo heel erg, maar wél dat er voor is gekozen om dit de gebruiker zo lastig mogelijk te maken. Het is me uiteindelijk gelukt, maar het gebrek aan logica is frustrerend. Er zit een USB-kabel bij het ding, waarom dan niet gewoon Windows Verkenner gebruiken? En waarom doet Google Streetview het niet? En weigeren sommige videosites dienst? Waarom kan ik de namen van mijn PDF-bestanden niet wijzigen? En waarom zit ik in hemelsnaam stiekum dit verhaal op m'n computer af te maken omdat ik met de iPad op Blogger alleen in HTML kan werken en ik dat toch een beetje beu word?
Waarom is de Samsung Galaxy Tab eigenlijk een stuk gebruiksvriendelijker? Simpel: omdat Samsung daarvoor heeft gekozen en Apple niet. Net als Microsoft indertijd wil Apple een monopolist zijn en denkt het als producent keuzes te moeten maken voor de eindgebruiker, met als gevolg dat het die klant van alles opdringt wat die helermaal niet wil en tegenhoudt wat de klant wel wil maar het bedrijf zelf niet goed uitkomt. Het is dan ook gedaan met het Robin Hood imago dat Apple lange tijd zo veel goodwill bezorgde.
Maar alle skepsis en kritiek ten spijt ben ik toch wel gevallen voor de iPad. Gekocht had ik 'm waarschijnlijk nooit, maar als een gegeven paard is het ding toch wel erg lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten